Astaire otrzymał honorową nagrodę Akademii w 1950 roku za „wyjątkowy kunszt i wkład w technikę obrazów muzycznych”. Jest autorem choreografii do dziesięciu swoich musicali filmowych wydanych w latach 1934-1961, w tym do „Top Hat”, „Funny Face” i „The Pleasure of His Company”. Zdobył pięć nagród Emmy za swoją pracę w telewizji, w tym trzy za programy rozrywkowe, Wieczór z Fredem Astaire (1959, który w sumie zdobył bezprecedensową liczbę dziewięciu nagród Emmy!) i Kolejny wieczór z Fredem Astaire (1960).

W późniejszych latach nadal pojawiał się w filmach, w tym w „Tęczy Finiana” (1968) i „Piekle wieżowca” (1974), za które otrzymał nominację do Oscara. Występował także w rolach telewizyjnych w programach takich jak To wymaga złodzieja, i Battlestar Galactica (na co, jak powiedział, zgodził się pod wpływem swoich wnuków). Astaire użyczył także swojego głosu w kilku animowanych programach telewizyjnych dla dzieci, w szczególności w Święty Mikołaj przybywa do miasta (1970), a Zając wielkanocny przybywa do miasta (1977). Astaire otrzymał nagrodę za całokształt twórczości w 1981 roku od Amerykańskiego Instytutu Filmowego, który w 2011 roku przyznał mu także tytuł „piątego największego aktora” (wśród ich50 największych legend ekranu„lista”).

Fred Astaire zmarł w 1987 roku na zapalenie płuc w wieku 88 lat. Wraz z jego odejściem świat stracił prawdziwą legendę tańca. Jego niewymuszonej lekkości i wdzięku możemy już nigdy nie zobaczyć. Jak zauważył Michaił Barysznikow w chwili śmierci Freda Astaire'a: „Żaden tancerz nie może oglądać Freda Astaire'a i nie wiedzieć, że wszyscy powinniśmy być w innym biznesie”.